Anthony Wayne Wright

“Everyone has a right to exist.”

Anthony Wayne-Wright is second generation Windrush and was born in Cardiff in 1963.

“When I was about fourteen, there were six in my family, four brothers and two girls…”

“We [second generation Windrush] were the first generation born here and we spent a lot of time trying to find out who we are… I had no fall back. A lot of my generation didn’t. A lot of my generation didn’t have confidence, that’s why we looked to ourselves.”

“When I grew up it was all new… the term Black was powerful… there wasn’t much identity offered to you, it was very basic, one or the other. Nowadays, there’s so many different identities…”

“I remember in school every year, most schools would have a radio, there would be a song competition and at 3 o’clock everyone in school would vote for a song and I felt proud when Jamaica Farewell won. Bob Marley and Muhammed Ali, they were like – you didn’t get many Black people being proud on tv and they made you feel special.”

“My biggest memory, sometimes… we could hear Dad drunk going on about chains on the legs. As Chris Eubanks said, ‘Once you learn about slavery, you’re burdened as a slave… I totally disagreed at the time, but looking back, once you know that my grandfather was a slave, it makes you realise that slavery was a major part of our history.’”

“I’m the only remaining boy, so one day I’m going to have to go back. People haven’t asked why I haven’t gone back, it’s probably just a bit of fear as well. It won’t be like a holiday, it’ll be an emotional thing.”


“Mae gan bawb yr hawl i fodoli.”

Mae Anthony Wayne-Wright yn rhan o ail genhedlath Windrush ac fe’I ganed yng Nghaerdydd yn 1963.

“Pan oeddwn i’n tua phedair ar ddeg, roedd yna chwech yn fy nheulu i, pedwar brawd a dwy eneth...”

“Ni [ail genhedlaeth Windrush] oedd y genhedlaeth gyntaf i gael ein geni yma ac fe wnaethon ni dreulio llawer o amser yn ceisio darganfod pwy ydyn ni... Doedd gen i ddim i ddisgyn yn ôl arno. Doedd gan lawer iawn o fy nghenhedlaeth i ddim. Doedd dim hyder gan lawer o bobl yn fy nghenhedlaeth i, dyna pam roedden ni’n dibynnu arnon ni ein hunain.”

“Pan ro’n i’n tyfu i fyny roedd y cwbl yn newydd... roedd y gair ‘Du’ yn bwerus... doedd dim llawer o hunaniaeth ar gael i rywun, roedd o’n beth sylfaenol iawn, [roeddet ti’n] un o’r ddau. Nawr, mae yna gymaint o wahanol hunaniaethau...”

“Rwy’n cofio yn yr ysgol bob blwyddyn, roedd gan y rhan fwyaf o ysgolion radio, roedden nhw’n cynnal cystadleuaeth caneuon, ac am 3 o’r gloch fe fyddai pawb yn pleidleisio dros gân ac roeddwn i’n teimlo’n falch pan enillodd Jamaica Farewell. Bob Marley a Muhammad Ali – doedden ni ddim yn gweld llawer o bobl dduon yn llawn balchder ar y teledu ac roedden nhw’n gwneud iti deimlo’n arbennig.”

“Fy nghof pennaf, weithiau.. roedden ni’n gallu ei glywed Dad yn feddw, yn sôn am gadwyni ar y coesau. Fel y dywedodd Chris Eubanks ‘Unwaith rwyt ti’n dysgu am gaethwasiaeth, mae bwrn caethwasiaeth arnat ti’... roeddwn i’n anghytuno’n llwyr ar y pryd, ond o edrych yn ôl, unwaith roeddwn i’n gwybod fod fy nhad-cu yn gaethwas, mae’n gwneud i rywun sylweddoli bod caethwasiaeth yn rhan anferthol o’n hanes ni.’”

“Fi yw’r unig fachgen sydd ar ôl, felly mi fydd yn rhaid imi fynd yn ôl un diwrnod. Mae pobl yn gofyn pam nad ydw i wedi mynd yn fy ôl, mae’n debyg fod arna i ychydig o ofn hefyd. Fydd mynd yn ôl ddim fel mynd ar wyliau, mi fydd yn beth emosiynol.”